Rodzaje operacji przeprowadzonych na Polkach

A. Operacje zakażeniowe – mające na celu wywołanie zakażeń zarazkami ropotwórczymi:
gronkowiec złocisty, zarazek obrzęku złośliwego, zgorzeli gazowej i tężca. Ofiary dzielono na różne grupy, zależnie od wielkości dawki zarazków, oznaczając literami według specjalnego klucza, którego do dziś nie udało się rozszyfrować. Zarazek wprowadzano do wywołanej mechanicznie rany, powodując zakażenie. Przez dłuższy czas z obitą ilością ropy z ran wydzielały się strzępki jakby zmacerowanego papieru. Zoperowane kończyny reagowały zapaleniem i ropieniem. Zakażone rany zszywano, co powodowało wielki ból, dopóki rana sama się nie otworzyła lub nie została otwarta podczas prowizorycznego opatrunku. Nierzadko do rany wprowadzano dodatkowo materiał obcy w postaci szkła, drewna, szmat, papieru, by w ten sposób wywołać warunki jak najbliższe frontowym.

Drugim rodzajem zakażenia było wprowadzenie zarazka przez wstrzykniecie go do mięśni łydki. Po tym zabiegu noga puchła, a choroba trwała kilka dni. Zakażonym podawano środki medyczne: cibasol i albucid. Prawdopodobnie chodziło o zastosowanie skuteczności sulfonamidów. Zarazki najprawdopodobniej przywożone były z sanatorium dla żołnierzy w Hohenlychen, gdzie prof. Gebhardt był kierownikiem.

B. Tzw. operacje czyste: kostne , mięśniowe, nerwowe.
Przeprowadzano 3 rodzaje operacji kostnych: łamanie kości mechanicznie, przeszczepianie kości, wióry kostne.
Łamanie kości trwało kilka godzin i dokonywano je za pomocą dłuta i młotka na kości udowej po wcześniejszym jej operacyjnym odsłonięciu. Następnie składano je za pomocą klamer, rany zaszywano i gipsowano. Po kilku dniach opatrunek gipsowy był usuwany.
Operacje przeszczepiania dokonywano na kościach piszczelowych, zamieniając je z lewej na prawą i odwrotnie. Wymieniano również kość strzałkową na piszczelową. Nierzadko ten rodzaj eksperymentu łączył się z usuwaniem części kości strzałkowej.

Tzw. wióry kostne polegały na nacinaniu kości piszczelowej w dwóch miejscach na obu podudziach (prostokąt 2x5 cm), a następnie podczas drugiej operacji wycinano części kości z przygotowanym wiórem. Celem tego eksperymentu było badanie regeneracji tkanki kostnej.
Operacje mięśniowe polegały na wycinaniu części mięśni uda i podudzia. Dokonywano tego kilkakrotnie, usuwając coraz większe wycinki mięśni, powodując nieodwracalne ubytki i osłabienie kończyn.

Operacje nerwowe polegały na wycinaniu części nerwów na podudziu. Dokonywano je wielokrotnie u tych samych „królików”.